Das „Brauchen“


Von Barbara Wagner geb. Wagner

Winter woar’s, mir denkt‘s noch wie heint.
Kalt woar‘ s drauß, die Sunn hot net gscheint.
Do bellt unser Hund un macht a Krawall,
Sei Hütt is gstane ganz hinne am Stall.

„Na wer werd kumme, wer kann des sei?“
Ich bin a glei gsprunge un loss s‘ rei.
Die Rosibesel woar‘ s mit ‘m Hansi ufm Oarm,
In a Halstuch wor ‘r gwickelt,
Do drin hot ’r woarm.

„Kundach“, hot  s‘ gsoat un a ernschtes Gsicht gemacht,
Un oa de Hansi hot wie sunscht net gelacht.
Mei Almottr inzwische ufm Gang schun is gschtane
Un hot die Zwoa mit d‘ Worte empfange:

„Stell hi do die Glumbe, geb her mir den Klune.
Er is jo mutzich als wär‘r krank, kennt mr moane.“
„So isses Resi“, hot die Rosibesel gsoat,
„Drum sei mr jo kumme, mir brauche dei Roat.

„Hitz hot'r kuni, mir hun na gemesse,
Am Hals is‘r gschwolle un kann halt nix esse.“
„Die Mumms werd des sei, “ hot mei Almottr gsoat,
„Des Gleiche hot g'hat ‘s Krumms ihre Moad.“

Mei Mottr, die des Laute hot g'hert
Hot glei mit ‘m Nähe ufghert,
Hot d‘ Hansi aus ‘m Umhingtuch gewickelt
Un der is glei zum Diwan getrippelt.

Mei Mottr, die hot Glut g'holt aus'm Ofe,
Aus d' Kammer ‘s Beil un hot die Glut a bissl g'blose.
Was jetz kumme is wollt ich net b'greife,
Denn des Beil wor erscht doletzscht beim Schleife.

Mei Almottr dunkt's Beil in die Glut glei nei,
De Hansi losst an ferchterlicher Schrei,
        Weil mei Almottr sei Hals domit  a'gedupt hot
Und des a noch mehrmols wiederholt.
Na endlich wor des iwerstanne,

Die Rosibesel un d' Hansi sein hoamgange.
So wor des domols, so is des gange,
Ich hun ‘s bis heint noch net v‘stanne.